" قهر ، قهر ، تا روزِ قیامت ."
این زیباترین دروغِ کودکی هایمان بود .
قرار بود مثلاً دلخوریمان تا ابد کِش بیاید ،
اما با یک "ببخشید" ؛
سر و تهِ قضیه هم می آمد
و دوباره مشغولِ بازی می شدیم .
انگار هم نه انگار ، که قهر کرده بودیم .
بچگی ها ، در همین سادگی و بی شیلگی اش قشنگ بود .
امان از این بزرگ شدن .
امان از این قهر هایِ بی صدایِ طولانی !
حالا قهرِ مان را جار نمی زنیم ،
خیرِ سرمان مثلاً متمدن شده ایم .
خیلی بی صدا می رویم ،
اما برای همیشه .
اما بدونِ بازگشت .
دلمان هم خوش است که بزرگ شده ایم !
اشتراک گذاری در تلگرام
درباره این سایت